Op het gevaar af dat ik van enig racisme beschuldigd word, durf ik toch zeggen dat ik Israel niet meteen associeer met jazz, alle Cohens ten spijt. Het doet me dan ook plezier dat deze plaat misschien wel een tijd inluidt, waarin ik wel aan dat land ga denken bij het horen van de term “jazz”. Evenzo hoor ik op vandaag eerder de muziek van Toots in mijn achterhoofd, als ik “harmonica-jazz” hoor vernoemen en ben ik volop bereid mijn beperkt spectrum uit te breiden. Ik heb de voorbije weken namelijk uitgebreid geluisterd naar de debuutplaat (onder eigen naam) van de piepjonge (23 jaar) Israëlische harmonicaspeelster Ariel Bart. De voornaam liet me even twijfelen -de schuld van Sharon, wellicht- maar Ariel Bart is wel degelijk een meisje.

En wat voor een meisje! Eentje dat bulkt van het talent en als op haar zevende mondharmonica begon te spelen en nadien heel fraaie opleidingen voltooide, zowel in haar moederland als in Amerika, waar ze vorig jaar, in volle Covid-tijd dus, in New York afstudeerde aan de University for Jazz and Contemporary music.
In haar studietijd, en eigenlijk ook al voordien, speelde ze op meer dan reguliere basis samen met mensen als William Parker, Steve Swell en Miki Gavrielov, waarnaast ze ook nog de solistenrol opnam binnen The Jerusalem East and West Orchestra. En dat allemaal op een leeftijd waarop de meeste mensen nauwelijks de moederrokken ontgroeid zijn. Dat vraagt om aandacht, zeker nu de jongedame ons redelijk van de sokken blaast met deze debuutplaat, waarop zij acht composities van eigen hand brengt.

Begeleid door een kwartet, bestaande uit de piano van Moshe Elmakias, de bas van David Michaeli, de drums van Amir Bar Akiva en -verrassing- de cello van Mayu Shviro neemt Ariel de luisteraar mee op een muzikale reis, die langs een bonte wereld leidt: de Europese invloeden zijn legio, de Amerikaanse stijl is duidelijk aanwezig en de Midden-Oosterse zin voor melodie kan niet ontkend worden. Dat levert vaak dromerige, zij het niet droevige, momenten op, waarbij vooral piano en harmonica geregeld erg fraai met elkaar in gesprek gaan en de plaattitel is dan ook allerminst toevallig gekozen; Ariel Bart leeft een leven dat zich tot nu toe voornamelijk tussen twee werelden heeft afgespeeld en ze vertaalt dat heel knap naar melodieën, die je al snel bij het nekvel grijpen.

Van de instrumentaliste Ariel Bart ben ik dus erg overtuigd, maar zo mogelijk ben ik dat nog méér van de componiste. Die etaleert een opmerkelijke maturiteit en een zelden gehoord lyrisch vermogen. Als je melodieën als “Spiritual Wars”, “Stranger on the Hill” of “Deep Down” weet te bedenken, dan kun je er gif op innemen dat er jou een grote toekomst te wachten staat. Bijzonder verrassend debuut van een jonge vrouw die binnen heel korte tijd op alle grote podia zal staan, punt uit! En het zal nog verdiend zijn ook, want een ingangsexamen als dit, zie en hoor je maar zelden afgelegd worden. Werkelijk heel grote klasse!

(Dani Heyvaert)